A CABARETEIRA

por María Santos Redondo

Rosa era unha vella tola, antiga cabareteira dos anos cincuenta, comesta de tanta maquillaxe barata que usara ao longo da súa axitada vida. Dicíase que o motivo da súa presenza no balneario fora loucura de amor, por un mariñeiro que a namorou nos seus anos de xuventude, pero que nunca máis regresou a aquel porto. O certo é que hai rumores que matan, e matan porque son moi certos.
Chamábanlle o balneario, para suavizalo, pero en realidade era un deses lugares murchos onde levan aos incomprendidos da sociedade. O día que chegou alí o ceo estaba gris e as pólas das árbores bailaban a súa danza sinistra dándolle a benvida. Pensou que estaba morta e os homes con camisa branca que a levaban suxeita polos brazos eran anxos, e ela atopábase ás portas do ceo. Pero aquela ilusión durou pouco, pois o tremendo portalón negro que se alzaba ameazante ante ela non podía ser a entrada ao reino celestial.
Para afrontar as longas horas alí dentro sumíase nos recordos; era a única forma de non caer na verdadeira loucura…Sentábase a carón da ventá do seu cuarto e imaxinábase cos seus vestidos de pedrería e plumas, tacóns de agulla sen fin e unha longa boquilla sostendo un eterno cigarro, pero logo espertaba do seu sono e suspiraba con tristeza enturbando o cristal que a separaba do mundo. “Aquí non podes fumar, Rosa”, dicíalle alguén dende o corredor.
Rosa non tiña a ninguén. O xoves, día de visitas, sentábase nun banco de pedra, baixo a vella cerdeira, e quedaba alí ata a hora de cear, cando familiares e amigos dos residentes xa marcharan reconciliados coas súas conciencias, por dedicarlles un anaco do seu tempo a eses seres queridos esquecidos naquel escuro recuncho do mundo.
Unha tarde calquera dun xoves calquera pensaba Rosa baixo a cerdeira naquela noite de estrea no Cabaret dos Blues, onde adoitaba actuar. A corista principal non aparecera esa noite, polo que pensaron en Rosa para substituíla. A obra chamábase Feitizos do Mar Negro e aínda Rosa recorda as vermellas transparencias do vestido que deixaban entrever as súas infinitas pernas. Esa noite cantou, bailou e fumou coma unha deusa pagá sobre o taboado e decidiu que quería morrer sobre un escenario. Esa mesma noite coñeceu ao home que a faría tolear de paixón. Un barco de pesca atracara no porto da aldea esa semana. O Cabaret dos Blues era o mellor recollemento para aquelas almas solitarias que chegaban a terras descoñecidas en busca da calor que non atopaban no frío océano. Víronse e namoraron e Rosa viviu os tres días máis intensos da súa vida, pero o que non sabía é que os amores dos mariñeiros lévaos o mar co mesmo arrebato co que os trae. El prometeulle que sería capitán dun veleiro xigante e viría algún día a buscala. As ondas do mar leváronse ao mariñeiro e con el o corazón e a cordura de Rosa a cabareteira.
Xa empezaba a anoitecer e as cereixas enriba dela bailaban ao son do vento. Non tiña apetito para ir ao comedor, así que preferiu subir ao seu cuarto e acender o televisor. Sempre contaban algunha novidade na canle local, pequenos acontecementos nos pobos veciños da comarca que a liberaban virtualmente do seu illamento. A primeira imaxe que lle encheu a pupila foi a do porto, tan familiar e tan distante ao mesmo tempo. Falaban dun barco, un gran veleiro de madeira que chegara esa mañá conducido por un só home. Rosa estremeceu e non puido máis que seguir escoitando mentres o corazón lle batía con forza no peito. Dicían que viña buscando a unha muller, unha cabareteira vestida de vermello, esas foran as verbas que alcanzou a pronunciar aquel vello que disque toleara despois de afrontar os terribles perigos do mar durante toda unha vida. Rosa deixouse caer na cadeira, a carón da ventá. Sacou a súa eterna boquilla dun caixón, e alí, queda, ensimesmada, feliz, esperou ao seu amor.

Deixa unha resposta

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.