Quérote

Ana Redondo

Ana Redondo

Quérote amor. Como vai a vida vista dende eses eidos de friaxe? A que saben os manxares banais que eu probaba? Aquí segue a chover vermello. E eu penso en ti.
Recordo a irrememorábel pasaxe ficticia de gozo, sorrisos amplos e aloumiños, naquela hilarante paisaxe de sal e area que te levou co vento, e non te fixo regresar: que me arrincou o sentir.
E logo soño, máis que me evado, – fóra desta realidade perigosa, ferinte, que me arrodea-, da verdade do saber; repíteme a distancia do teu ser presente, da túa voz inaudita, do teu calor.
Por que me abandonaches desprotexida ante a dor sendo coñecedor do feble e estéril do meu voo?
A miña pretensión é concisa, non che ocupa obriga: queda comigo e vinga o pesar que me dirixiu á derradeira expiración que non é inexorable e tampouco me dá opción á disputa. Eu non quero preocuparte, pero o carácter ausente do teu eco non é falíbel para min.
E evoco momentos sensíbeis para a pel, eses beixos doces de orgullo e satisfacción mutuos; coincidimos nun eufórico encontro carnal do sentido da vista, do ouvido, do tacto, do olfacto, do bo gusto e espiritualidade, fóra das blasfémicas raíces do querer fálico.
Por que non me compraches a última cenefa de felicidade naquel anticuario que nos mostraba xoves, ti na flor da esperanza e eu enriba do porvir, e non me avisaches de que non podería prescindir dela?
Quixera que volveras bicar as meixelas que nunca estiveches a tempo de acariñar e que souberas o excepcional do meu amor, que non podo racionar máis que en ti e nas ensoñacións sen cumprir que da propia simpleza tornan ridículas. A levidade das miñas forzas, a vontade de superación, a calidade unipersoal do meu pensamento, as ganas adolescentes de verte…
E non atopo o xeito de continuar nesta loita entre a devoción e a zuna, que a túa marcha fixo crecer en min e agora non son quen de frear. Non te culpo do teu afogo, de descoñecer o nado e amainar das ondas; non teño autoridade para reprochar por terte botado ao mar xélido de perigos na procura de mellores augas onde ancorar. Pero agora as barcas están afundidas e a dor segue a flotar na miña mente, que está inválida, que non pode esquecer.
Porque marchaches sen volta e roubáchesme as ansias esmorgantes que me pertenceron antes da túa neboenta fuxida?
Quero recompoñer o entullo malogrado de parede baleira, oca, insulsa, a que non puidemos reencher con vivencia e acontecementos nosos.
Angústiome Manolo. Son as horas do reloxo as que me asfixian. Para ti a nulidade de aire non é traumática. Meu Pai morto: dedícoche a vida. E a noite apresúrase a pechar os ollos dos ilusos. Eu agardo esperta algún TIC…

E bótote tanto en falta…

Deixa unha resposta

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.