Dicionario
de autores/as do Barbanza |
ARMERO, MANUEL SILVESTRE (Noia, Século XIX) Foi o primeiro alcalde de designación popular da vila de Noia, en 1812, e Manuel Fabeiro Gómez, no seu folleto Noia: tradición musical (Noia, Sociedade Liceo, 1991) cre que é o autor do folleto e das letrillas contidas nel, folleto que se publicou en Coruña en 1812, co título Relación de las funciones que hizo el M. I. A. de la villa de Noya en los días 20 y 21 de setiembre con motivo de la publicación de la constitución política de la Monarquía Española (Coruña, Antonio Rodríguez, 1812). O folleto de Fabeiro reproduce as letrillas, a portada do folleto e dá outra serie de datos de sumo interese. Como mostra dos seus versos políticos velaí un terceto:
Martínez Salazar publicou tamén os hexámetros latinos de Manuel Armero, dos que seleccionamos o primeiro deles: Hesperidum, Salve, rerum qui nasceri ordo: Estes hexámetros foron colocados en catro medallóns para solemnizar a proclamación da constitución do ano 1812 e na tradución libre de Martínez Salazar, que nós pasamos ao galego terían este significado: “Salve, oh constitución política das
Españas, que fas revivir a orde admirable das cousas do Estado.
Ti es o sostén da Nación contra os seus inimigos:
ti prevés e anulas os abusos do poder absoluto, e destrúes
as sementes da tiranía. A voadora fama leve ós pobos
aflixidos esta feliz nova; descúbralles os inmensos beneficios
desta Lei Constitucional e anuncie ós dignos fillos da Iberia,
en recompensa dos seus traballos, un porvir cheo de ventura na Sociedade.
Conságrase con eternos cánticos e himnos de recollecemento
e grávense con letras de ouro a liberdade do Español
e a proclamación de Fernando elevado pola Constitución
da Monarquía ó Trono dos seus avós. O defensor
da Patria non verquerá xa o seu sangue por capricho do Goberno
nin o cidadán virtuoso deixará de ser atendido: uns
e mailos outros teñen a doce esperanza de que serán
altamente honrados con premios inmortais. Hoxe é o día
máis importante e digno de admiración que nos amenceu
xamais e sería completamente ledo, senón botasemos
de menos ó noso Príncipe, fatalmente escravo, o que
nos fai verquer bágoas do máis puro afecto. |
|||||