NÚÑEZ-SARMIENTO
MARTÍNEZ, EDUARDO (Noia,
04/04/1888 – A Habana, 15/09/1971)
Fillo do escritor Eduardo Núñez Sarmiento,
empregou o pseudónimo “D’Arxellas”, e residiu durante moitos
anos en Cuba. En 1926 publicou un libro de versos en español
na Habana, titulado En mis tedios del exilio e en 1950
publicou tamén na Habana outro poemario, con versos en galego
e castelán, titulado Himnos de bien (breviario de versos
y prosas).
En castelán foi ademais autor dos poemarios
Metopas. Tradiciones noyescas (A Habana, 1952) e Caulículos
(1953), así como dos volumes en prosa e verso Minucias
(1954), Fragmentos, Brevissimus (A Habana, 1958), Retenciones
(inédito), Vesvellos (inédito) e Apuntes
históricos, tradicionales y heráldicos de la villa
de Noya (inédito).
Reproducimos o texto reeditado en 1988 na carpeta
Xentes do Barbanza:
ANT’A SUA COBA
Calade;
qu’hay un tembror n’a brisa d’oscuro cimeterio.
Candeas d’a Compaña qu’aluman con misterio
de fatuos resprandores, a venerada lóusa,
que crob’a sepultura donde dorm’e repóusa
o loitador enxebre d’a nosa causa. Aquela,
pol-a qu’agrillöado xeméu Pardo de Cela,
Todol’os anos, todos, cando chega este día,
as ánimas d’Añón, Pondal e Rosalía
-envoltas n’os sudarios siniestros d’a mortaxa-
veñen regar a croa de frores que non axa
o –escorregar d’o tempo que finca n’as edades
a páxina groriosa d’as nosas rebeldades
Miráde; cén pantasmas chegan pausadamente,
y’a venerada pedra ergueno quedamente,
Y’as sombras d’os pantasmas –con máino peta peta-
baixando van a coba para bicar o poeta.
Saíndo caladiños desfánse póuco a póuco,
deixando po-l-os aires así com’un salóuco.
N’un lampo silenzoso qu’arrastra parda nube
perdenos os pastasmas pr’alá pro donde sube.
Deixando novamente pechada para cobiza
a coba que pra Curros brindóulle Nai Galiza.