Lena

Ana Redondo

Tras as recepcións mutuas, con saúdos e apertas finxidos, as dúas séntanse nas respectivas cadeiras e piden unha cervexa e unha auga sen burbullas dunha marca especial que teñen reservada para o seu consumo; semellan diferentes só nunha vista vaga e preliminar.

– Había moito tempo dende que non nos víamos, Antonia. Alegroume a esgalla que seguises conservando o teléfono de hai quince anos. Vas crer que son unha boca aberta, falando por falar. Gustaríame que foses ti a que rompese o xeo, xa que eu dei este paso tan difícil.
– Agora chámome Maruxa. Perdoa a corrección, pero considéroa necesaria para que esta conversa non se torne máis simulada do que me está a resultar. A verdade é que considero irrelevante e inoportuno ter que relatarche a miña vida para remontarme antes do período no que ningunha soubo da presenza da outra, cando a razón desta xuntanza foi a túa chamada. Non estou aquí para parolar en balde, tan só vin na procura das túas súplicas, as cales seguen estando no aire.
– Si, claro… Ehhh, tes razón, sinto ter resultado tan interesada, pois en verdade fun eu a que che implorou que viñeses en calidade de amiga a esta absurda cita, non si?
– En efecto.
– De acordo, introducireiche na historia que me fixo regresar ao teu colo profesional do cal preciso axuda.
– Escoitareiche se a brevidade das túas palabras dará forma a algún esperado fin.
– Non sei se te acordarás da cativa da miña irmá?
– Si, vagamente. Gardo o recordo da súa tenue voz apuntando maneiras, tiña un ton suave e delicado, perfecto para o murmuro da “bossa-nova”. Por que?
– Claro… morreu de sobredose hai dous anos…
– …
– En fin, son cousas que pasan. Aínda que ese non é o problema, senón o desencadeante: agora véxome embargada. Tiven que pagar sumas de cartos moi elevadas porque Lena non podía pagar a merda que esa xente lle conseguía, e tamén me vexo dentro do círculo da droga porque os grandes pídenme contas que non podo solucionar economicamente. Quixera que me axudases. Eu non podo recompensarte. Xa ves que acudín ao último recurso, non teño patacón no peto.
– Mariquinha, eu non son unha institución de caridade á que se poida acudir cando estamos de fronte ao paredón.
– Xa te esqueciches de todo o que eu por ti fixen, a valentía coa que me enfrontei aquel día para volver darche a vida. Vexo que o éxito te cambiou; es fría coma a túa nai.
– Non entendo cal é a débeda que eu teño contraída no teu banco de xenerosidade xuvenil, porque, supoño que te referirás a aquela década de inseguridade; o que fixeches por min, ben puideches non telo feito nunca, aínda que cho agradezo. Esas accións non teñen maior mérito que o das grazas dadas en forma de son, e se iso non che basta, mañá recibirás un talonario cunha boa remuneración económica. Non entendo sequera o significado desta situación.
– E vaste sen máis. Xa non te lembras de onde vés?
РIso hai tempo que quixen borralo, e agora non ̩ momento para volvelo rememorar.
– Remexer na merda de vez en cando tamén é bo. Só quero que me escoites un momento.
– … está ben… Escoitareite, pois. Camareiro, outra do mesmo.

Paisaxe calada polo bafo de suor nos cristais. Ía frío pero o corpo sen vida da moza deixara de exhalar bafaradas de angustia pola boca había xa unha hora. Aínda que intentaran practicarlle unha masaxe cardiorrespiratoria, a resurrección só foi descrita en tempos de Cristo. A imaxe que peiteaba a tiróns de crueldade a habitación, deixara os cabelos rompidos nas retinas dos videntes: os ollos abertos coma lámpadas apagadas non reflectían o pracer da derradeira inxección de cabalo nas veas da ingua, senón o inmenso pozo lacrimoso no que a moza se metera seca e amencera mollada; a pel contracta, agarrotada nos músculos, parecía tremer ao son descompasado daquela aparencia nevada con brotes de moras esculpidas por todo o corpo ferido que en posición case fetal, ficara eivado e tísico.
Súa irmá deixara de crer nos santos no instante en que pisou aquel lugar asolagado de vermes comendo no interior da súa irmá;logo iría á misa a desbarrar, axeonllada e en forma de rezos, nos fociños traidores da falsidade que aquelas figuras de madeira sabían converter en divindade para crearen, pola contra, un sentimento de devoción acérrima na xente crente.
– Hoxe que facemos, meu?
– Eu non sei qué haberá pola casa para beber pero…
– Está calado, paspán, como imos coller borracheira a golpe de luns? Aínda estou media pampa pola de onte…
– Ti non sabes beber, muller. O mellor que hai para comezar o novo día é unha copiña de coñac, receitoullo o médico a meu pai. Eu teño a botella na mesiña de noite.
– Xan, ti de verdade cres nesas cousas, meu? Teu pai é un alcohólico e se segues bebendo así vas acabar coma el. Anda, pásame un pito.
– Mira para o teito e cala, oh, non me fagas erguer agora.
– Fai favor.
– Vou.

Os dous camaradas fulminaban as horas en conversas de xuventude coa intención de buscaren un divertimento que fose o encargado de rexeitar o aburrido do cotián, sempre na presenza mutua. Dúas almas xemelgas vivían por medio dun mesmo pulmón, resolvían acougos de mocidade nunha mesma mente e camiñaban de par da solemne amizade que os fixo decaer.

– Lena, hoxe Cibrao díxome se ía con eles ao Campinho, que lles van coller os do grupo ao Caravel algo diso para liar. Ti vés comigo, va que si?
– Para liar? E non terás ti bastante que rañar que ir con eses? Sabes no que andan metidos, non? Eu paso diso, Xan, que despois a xente fala e xa sabes como é miña nai.
– Veña, muller, que é só hoxe, e se nos aburrimos, ímonos e fóra.

Ignorantes, prendían o incipiente lume do descontrol, nacía neles a marxinación da mutación persoal que aquelas substancias lles producían. Seguían unidos pola atracción inconsciente dos seus sexos, polos segredos a voces que lles parecían ridículos cando baixo ese manto groso de risadas involuntarias se desfacían en burlas cara ás propias confesións. Non desexaban máis que a compaña o un do outro nese estado obnubilado e relaxante de pacifismo e conformidade do serán, o cal non ocupaban máis que nas súas troulas de pasividade. Mesturaban a rebeldía e a ausencia de conxunturas das que aproveitarse e fuxir da realidade perigosa e daniña que, nas horas mortas de deambular e resultados intanxíbeis, os facían evadirse pola Vila d’Esperança. Que paradigma esponxiforme aquel que o nome do lugar contiña e o seu cerebro plano perdera sen volver atopar! Sentíanse dous fillos putativos da vida, que foran repudiados e sinalados como rasquizos infrutuosos da sociedade, feitos mártires exemplos da herexía espuria. Eran inertes nun mundo hostil que as circunstancias lles foran asignando: ela era a pequena de sete irmás e segundo a propia visión, era considerada o único ser carente de utilidade maleábel da familia, pois o seu carácter agresivo e impetuoso cara a súa nai -entubada no fanatismo relixioso incapaz de respectar a diversidade cromática, causa que a facía padecer e alporizarse sen motivo- reflectía, ao entender do resto de conxéneres con parentesco fraternal, a súa ínfima valor como persoa e filla, así como a súa cegueira espiritual ao non conceder a existencia preconcibida de deus; el mantiña a mentalidade feble e pueril da infancia e os pensamentos libres de maldade, en oposición aos desexos esquizofrénicos daquela equivocación da natureza que a morfoloxía facía apelalo pai, reservados para a conquista intacta de horizontes alén da deformidade grotesca que o presente perturbaba neles, e agochados tras a atractiva sensualidade do sorriso viril en emancipación, ese aspecto no que as amigas de súa nai inspiraban os seus soños nocturnos, imaxinando preto dos seus narices o olor a pel nova, e ben era certo que calquera moza podía prendarse do seu retrato. Con todo, os dous desfrutaban das súas aventuras abstractas e vilipendiaban contra da cosmoloxía positiva que outros entes estaban a fabricar, grazas ao feito gravitatorio da pasta exercido no prato circular, sen teren en conta o crecemento da dor polo illado baldío da alma que eles arrastraban, agora sen preocuparse, pois a droga acougáballes a dor. E seguían a esbardallar no desasosego, a inventar figuras sobre aquel ceo infinito de constelacións- as mesmas que non pensaban alcanzar-, e dramatizaban diálogos vespertinos en ton de parodia .

– Título póstumo á parida do século: O coloquio dos cans.
– E iso que significa, Lena?
– …bo, es pastranciño eh? Que rapaz! Aí vai, ti ségueme a corrente.
РS̩caseme a boca, Lena.
– E que queres que lle faga, que che cuspa nela?
– Non, que me biques nela, jajajajaja…
– Jajajaja….
– Que comiches hoxe, Lena?
– Espárragos da horta do bébedo de teu pai, jajaja.
– Jajajaja, ese dálle ao opio, ao pío-llo…jajaja…ollo

“…Poñereiche un caravel vermello, pero só un, até que se afogue no mar do pranto. As rapazas bonitas non choran…ai, se os santos chorasen, isto ía parecer un pano de lamentos. E vós se forades traballar que vindes aquí para semellar mellores persoas, ante quen?, ante catro anacos de madeira roída polos ratos, que en canto vos descoidedes, cómenvos os ollos…Conmovédevos vós que tendes a quen rezar, máis beatas, de profesión aparentar, mal raio me leve se quero formar parte, maldito o día no que a tal sitio vin dar…Sandías, loucas, non vos quero ver diante.”

Entrou pola porta afogando na desesperación do impotente, en desexos abertos de alguén que puidese socorrer o latexo parado. Daquela todo berro de auxilio sería parello a discapacidade dun xordo para marcar o pulso dunha “bossa-nova”. Anhelos no aire convulso da exasperación. Deixouse caer, esmagada e trémula, a carón de Lena ou daquilo que perdura tras a morte física (se en realidade se pode percibir ou gardar permanente algo), e os seus xeonllos cravados na liquidez do chan parecían querer furalo e esnaquizarse co fenecer incalculábel da caída. Xa, que importancia adquiriría o todo. Rexenerar as febras sen sazón de vida sería unha vicisitude incorrecta faltándolle a necesaria finalidade da conclusión óptima, semellante a un exordio preliminar cara a nada. O arrecendo oriúndo da vitalidade mesturábase con aqueloutro da mingua total. Apertou a face contra o seu peito e liberouse das bágoas xunto cos necesarios alaridos de impotencia. Choraba de rabia, de malestar contraído. Agora os veciños comezaban a se xuntar ao pé do cadáver e da irmá.

– Se un consello a vida me veu ensinar é o de non recorrer a outros alleos a ti, porque a túa miseria non lle importa a ninguén, e non optes pola súplica, oh non!, canto teño rabiado por dentro para non obter man ningunha que me asegurase tranquilidade!. Iranse polas ramas para non atender ás túas necesidades, coma unha operadora que te deixa colgada do teléfono, talmente. Ti es un obstáculo na súa metódica diaria; un, como che diría…, un algo que lles resulta incómodo e non queren ter estorbando. Por iso sempre che contestarán con evasivas para non axudarte. E a humillación que a desidia dos que acodes che fai pasar, non lla desexo a ninguén. Nin aos que os por favores me rexeitaron e a boca me fixeron calar. Pero cando lin no xornal aquela noticia de esperanza e vin a túa fotografía pensei para os meus adentros no tempo empregado que temos pasado xuntas.

– Síntoo, María, eu tamén pensei en ti, moito. Lamento na alma terme portado despectiva e austera, pero a vida non foi un camiño de rosas, máis ben de espiños cravándoseme. Dime, quen é a avogada que non ten leis na man para enfrontarse á realidade? Pero agora será diferente, agora podo respirar. Estaba farta de actuar cara a min mesma. Necesitaba limpar o nome de alguén merecedor, non da escoura que a min se apegaba, e o nome de Lena está a relucir. Trouxéchesme o abrigo da tranquilidade, e non quero que vos vaiades máis.

– Eu quixese ter comigo a vida, pero non podo. Consólame saber que encerrados non volverán facerme mal. Nin a min nin a outros tantos coma Lena. Espero que leven tal castigo coma o que o caravel levou.

Ring, ring…ring, ring…
– Si?
– Xan, meu…
–“Aquí no hay ningún ‘San'”
– É Madrid o que me mata, Xan, por que te marchaches antes ca min, meu?
– “Perdone? Se equivoca de número, lo siento”
– Creo que me pasei coa dose…
– …pipipipipipipi…
– …