Unha historia de sempre

Por Xosé Francisco Pais López

A escuma branca da auga fervendo emerxeu da pota coma unha masa de lava dun volcán, e transformou a fermosa chama azul do butano nun lume amarelo e salvaxe. Carme chegou rápido e apagouno: a caldeirada xa estaba lista. Puxo a mesa e foi peitearse para recibir a Xan á volta do traballo. Cando chegou, correu cara el e bicouno. Seguía tan namorada coma cando casara con dezasete anos, tras marchar da casa cun home dez anos maior ca ela. Cada vez que o miraba, o corazón disparábaselle e as pernas comezaban a tremerlle. Disque iso é o amor: só ver a esa persoa entre unha multitude, non deixar de pensar nela, non comer, non beber, non durmir; vivir só por e para esa persoa que fai que te sintas tan especial. Outros chámano estupidez, vese que nunca estiveron namorados.
Sentáronse á mesa, sós coma sempre: non tiveran fillos, Deus nunca llelos dera; intentárano durante anos e non o conseguiron. Carme sempre quixera ter moitos, sentíase moi soa: Xan traballaba no taller todo o día e a súa única compaña eran os Ernesto Federico e os Carlos Alfredo das telenovelas venezolanas que saturaban a programación de todas as canles. A hora do xantar era a súa favorita porque podía falar cunha persoa de carne e óso: os personaxes da tele falan moito pero nunca escoitan, só serven para facer compaña. Ese día Xan nin sequera falou, deu un bocado, ergueuse e dixo “non ten sal, marcho comer ó bar”. Despois colleu a carteira e as chaves e pechou a porta por fóra. Carme nunca saía: non podía, Xan prohibírallo había xa oito anos, o día en que un home ollou para ela; dicíalle que era polo seu ben, e ela queríao de máis para levarlle a contraria. Disque había moito violador por aí solto; Xan sempre fora moi celoso e Carme moi fermosa, e, aínda que moita xente diga que ós 50 un non pode ser guapo, ela seguía sendo unha muller preciosa e seguía tendo esa mirada inocente de cando tiña dezasete anos.
Naquela tarde, coma sempre, acudiu á súa cita diaria con Carlos Alfredo; ademais das historias de amor, encantáballe ver esas marabillosas paisaxes caribeñas onde os namorados paseaban descalzos pola area; non lembraba a sensación da area nos pés; o contacto máis próximo coa realidade eran as tardes de vento nas que abría a fiestra e se puña enfronte cos ollos fechados, daba igual se ía frío. Iso facíaa sentirse libre, o vento arrincábaa da cadeira de rodas e obrigábaa a viaxar polas diferentes partes do mundo que, con ilusión, vía nos documentais da televisión.
Esa noite Xan non volvería, ou volvería borracho coma outras tantas veces, cheirando a perfume barato, e quen sabe se quizais esta noite volvería baterlle: a última vez prometeulle que non volvería facelo, como en anteriores ocasións cando a untaba con aquel ferro da cociña coma se fose un polbo, tanto tiña o motivo, podía ser porque perdera o seu equipo ou porque no bar non quixeran poñerlle a penúltima: o caso era desafogarse con alguén máis débil. Levaba dous anos sen baterlle, xusto dende o día no que quedou prostrada para sempre nesa cadeira de rodas: díxolle ó doutor a escusa de sempre, que caera polas escaleiras. Nunca se lle pasou pola cabeza a idea de o denunciar, non quería nin pensar que poderían arredalo do seu carón: quería estar con el como prometera, ata que a morte os separase.