Oito Gallos

por Ánxela Segade

Envolta nun sentimento de saudade, Mariana agardaba deitada á sombra dun bidueiro o paso do tempo. Estaba no parque, no seu sitio de sempre, preto da beira do pequeno río que atravesaba a vila e, en concreto, o parque. Era unha moza de dezasete anos, chea de vitalidade, aínda que esta permanecía agochada detrás de non sabía o qué.
Hoxe Mariana decidira estrear a colcha feita de tecidos que lle regalara a súa avoa para deitarse á sombra do bidueiro. Levara tamén un libro e algo de froita. Eran as cinco da tarde. Tiña clase, pero non lle apetecía ir, e non foi. Preferiu ficar á beira do río, sen remorsos por latar. Era un día soleado, máis ben caloroso, por iso, antes de comezar a ler aquel libro que lle recomendaran, quixo comer unha laranxa.
Mentres lle tiraba a tona, quedaba abraiada ante aquela fermosa escena maternal: aquela muller quitáballe coidadosamente a chaquetiña de punto ó bebé, de arredor de seis meses. Á moza resultoulle unha situación chea de tenrura, digna de inmortalizar nun cadro. Ficou ollando un instante, ata que espertou do “mundo bonito da tenrura” e volveu á Terra, rematando xa de espir a laranxa. Pensou que aquela tarde estaba especialmente sensible, sen aparente motivo. “Serán efectos secundarios por latar á clase”, pensou ironicamente.

Dividiu a laranxa á metade, coma se fosen militantes de esquerdas e de dereitas nunha guerra civil (e que latara a Historia). Paseniño, separou un gallo mentres levantaba a ollada e albiscaba unha parella de mozos que non paraban de bicarse. Atragoouse. O condenado coárase pola glote no canto de continuar pola larinxe (tamén tiña Bioloxía).
Arrincou o segundo, agardando un mellor sabor de boca e foi nese intre cando puido presenciar un pequeno roubo. Un mozo encapuchado quitáralle o bolso a unha pobre anciá que berraba tras del sen case poder levantar os pés do chan. O mozo, pola contra, fuxía a fume de carozo. Lembrou entón aquel debate sobre o vandalismo na clase de Matemáticas, que lle impedira ó mestre continuar explicando os logaritmos. O gallo, que non tiña mal sabor, non lle sentara demasiado ben. Aínda así decidiu rematar a froita. Mariana pensou que estaba vivindo unha tarde nun mundo surrealista que a arrastraba cara a evasión a través dos oito gallos dunha laranxa.
Colleu o terceiro cuarteirón. Gozaba do doce zume na boca cando sentiu unha man no seu ombreiro de alguén que lle dicía: “Lucía, lévame entón a un banco á sombriña dunha árbore”. Era un home cego ó que axiña agarrou unha moza que se desculpou con Mariana. Viu como os dous se dirixían a un banco próximo, á sombra, como o cego pedira. Este gallo que acababa de comer non lle soubo tan ben coma o anterior, faltáballe sabor.
Probou o cuarto. Este si que estaba bo, por iso rapidamente colleu o seguinte, pensando que tería o mesmo zume, pero non. Volveuse atragoar xunto cando miraba a unha parella de anciáns que paseaba agradablemente polo parque, coma se fosen dous parviños namorados de quince anos. Por un instante viaxou no tempo cara a unha futura vellez, pero ó verse soa paseando entre as pombas dun parque descoñecido, volveu de contado á realidade da mocidade que estaba vivindo.
Botoulle unha ollada ó libro que trouxera e, de súpeto, un meniño de non máis de dous anos acercouse a ela, aínda dubidando no paso. Coas manciñas agarradas, mirou a man esquerda de Mariana, onde suxeitaba os tres gallos que lle quedaban. O meniño quitou a chupeta e devorou os cuarteiróns con aqueles olliños azuis. A moza deulle un daqueles. O rapaciño agradeceullo cun sorriso de pícaro e volveu onda súa nai correndo cos zapatiños azuis que tiña, coma os ollos. Corría coma se estivese nunha maratón, igual a aquela que fixeran na clase de Educación Física. Esta tarde parecía que todo a chamaba á reflexión, xa que Mariana quixo de novo escapar no tempo ata a súa infancia. Lembrábase ben dun rapaz que coñecera xogando nunha fonte. Eran dous peixes que se meteran na auga sen que as súas nais se decatasen. Por sorte, alguén os collera e devolvérallelos ás súas respectivas nais, ocupadas calcetando e charlando naquel intre.
Cando de novo volveu á sombra do bidueiro, xa saboreara o oitavo e derradeiro gallo daquela laranxa que tanto lle fixera recordar.
Martín achegábase. Tamén latara á clase e buscáraa por todo o parque. Debía supoñer que estaría á beira do río, probablemente á sombra dun bidueiro, coma sempre. Colleuna polos ombreiros e bicoulle suavemente o colo. Mariana sabía que era el, o rapaciño da fonte, a causa da súa falta á clase, a consecuencia dos atragoados.
Martín traía unha laranxa grande e apetitosa na man.
-Comémola xuntos?
-Non, eu xa marchaba.
Esta tiña dezaseis gallos que agardaban ser comidos para comezar unha nova viaxe de evasión só para eles dous. No canto disto, os remorsos, que lle rebulían na conciencia, chucháranlle as ganas de ficar perdendo o tempo fronte a auga homoxénea do río, do mesmo xeito que ela chuchara os cuarteiróns.