Unha historia de amor sen final feliz

por Aldara Fernández Núñez

Pénsase que as historias de amor só saen da gran pantalla pero na miña vila vén de vello a historia de María e Xosé como exemplo máis claro de amor verdadeiro.
É unha desas lendas que sempre che conta a túa avoa os domingos despois de xantar e se transmite de xeración en xeración. A min contouma a miña avoa e agora eu cóntovola a vós.
María era unha rapaza de familia acomodada, estudaba en Madrid e pasaba os veráns nunha vila de Muros. Ela aborrecía Galicia, dicía que nunca pasaba nada interesante, que se aburría e que a xente era vulgar. Era moi fermosa pero ninguén quería falar con ela, pois a súa beleza era equivalente á súa antipatía.
No tocante a Xosé, era un rapaz moi falador, agradable e moi humilde, conformábase con pouca cousa e era o mociño máis xeitoso da vila e sempre conseguía sacarlle un sorriso a calquera.
O día que Xosé viu a María por primeira vez xurou que sería a súa muller. Coñecéronse na praia. Ela ía coas dúas amigas nunha gamela e el estaba a pescar co seu amigo Roxelio. Cando Xosé a viu tirouse ao mar, nadou ata a súa barca e comezou a facerlle as beiras. Pediulle que fose ao cine con el e que se se negaba meteríase debaixo da auga e morrería afogado. Ela respondeulle que lle daba igual e Xosé proseguiu co seu plan. Mergullouse e agardou varios segundos, logo un minuto e, de seguido, un minuto e medio. María púxose moi nerviosa e saltou da gamela para axudalo e aceptar a cita.
Cando a miña avoa me contaba esta historia facíao de vagar e insistía en detalles que hoxe nos parecen cursis. Ela describía á perfección a mirada chea de tenrura que Xosé lle dedicou a María e o arroubar que sentiu cando a ollou por primeira vez.
No momento en que Xosé saíu á superficie a cara de María semellaba querer amosar un lixeiro sorriso e así se miraron aos ollos decatándose de que estaban feitos o un para o outro. María riu moi forte como nunca antes o fixera e Xosé riu tamén.
Saíron durante o verán e facíano todo xuntos. Non se separaban e o carácter daquela moza de cidade pouco a pouco foise tornando doce e amable e, ao remate das vacacións case non quedaba nada da rapaza soberbia e vaidosa. Os pais de María decatáronse da situación e tentaron separalos pois non quedaba ben ante a xente a mestura de clases e, por suposto, tampouco lles conviña un mozo como Xosé, un palurdo, un ninguén. A súa filla merecía algo mellor. Tiñan grandes plans para ela. Os estudos non era o que máis lles interesaba pero non estaría de máis que fixera unha carreira. O realmente importante era que María casara “ben”. O seu futuro marido tiña que ser un home rico e de boa familia.
Esta parte da historia era a que máis me gustaba cando ma contaba miña avoa. Ela dicía con voz solemne, imitando aos pais de María, “los Fernández Casanueva de Montojo no pueden emparentar con cualquiera, hasta ahí llegarían las bromas”. Pero nesta parte da historia miña avoa tamén me transmitía a súa mágoa polo desenlace da mesma. Primeiro riamos as dúas a gargalladas cando pronunciaba a frase solemne pero, deseguido, ela ficaba moi seria, enchíanselle os ollos de bagoas e custáballe continuar, de feito, case sempre tiña que parar uns intres.
Ela foise de volta a Madrid e el non podía seguila pois tiña o seu traballo e necesitaba os cartos para malvivir. De todos xeitos, tampouco ía ser ben recibido na familia.
Así pasaron varios anos e María non volveu nunca. Xosé xamais logrou reunir tantos cartos para a viaxe.
María non estudou pero casou cun home de boa familia, deses que teñen apelidos moi longos. Un home que resultou ser tan rico como cruel. Casara porque lle conviña pero non lle importaba nada a súa muller. Era egoísta e só pensaba nel. Cos anos o acordo matrimonial tornouse en odio e acabou mallando en María. Unha das malleiras, quizais a peor, acabou con ela no hospital ao borde da morte e fixo que a súa mente se debilitara ata perder a memoria.
Un día Xosé ergueuse cedo para ler o xornal antes de facer as tarefas e, de súpeto, viu a foto de María. Era xa maior pero sen dúbida era ela. O titular dicía que a millonaria perdera a memoria había catro anos e, cando lograra recuperala, morrera de dó, pois lembrara que a separaran da única persoa que lle dera a vida.